Μονή Ζωγράφου: (Βουλγαρική, κοινόβια, γιορτάζει του αγίου Γεωργίου, στις 23 Απριλίου).

  Βρίσκεται πρώτη στη σειρά των μονών της ΝΔ. παραλίας της χερσονήσου, σε απόσταση 40’ από την παραλία και σε υψομ. 160.   Κατά την παράδοση, ιδρύθηκε στα χρόνια του Λέοντος ΣΤ’ του Σοφού από τους αδελφούς Μωϋσή, Ααρών και Ιωάννη από την Αχρίδα, και σύμφωνα πάλι με την ίδια παράδοση, πήρε το ένα  όνομά της μετά από θαύμα του αγίου Γεωργίου, του οποίου η εικόνα βρέθηκε ζωγραφισμένη στο καθολικό, ενώ έξω οι κτήτορες προσεύχονταν ζητώντας να τους φανερωθεί σε ποιόν άγιο να αφιερώσουν τη μονή τους, το δε έτερον από το ζωγράφο που ιστόρησε τον Άγιο Γεώργιο, δίνοντας έτσι διέξοδο στο πρόβλημα των προαναφερομένων κτητόρων   που δεν συμφωνούσαν αν θα έπρεπε να την αφιερώσουν  στην  Παναγία, τον Άγιο Νικόλαο ή τον Άγιο Γεώργιο, όπως πρότεινε ο καθένας, αντίστοιχα ( σελ. 79) . Στο πρώτο κιόλας τυπικό του Αγίου Όρους (972) υπογράφει ο ηγούμενος της μονής Γεώργιος. Μετά τον 13ο αιώνα, τη μονή ευεργέτησαν τόσο οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες όσο και οι Σέρβοι ηγεμόνες.    
     Κατά την παράδοση το 1276 οι μοναχοί  της  μονής  αρνήθηκαν να υποκύψουν στις πιέσεις των ενωτικών και, κλεισμένοι στον πύργο, κάηκαν πιστοί στην ανθενωτική τους στάση κατηγορώντας ως παράνομη την πράξη του Αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγου και του Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκου.    Στη θέση, όπου πιστεύεται ότι Βρισκόταν ο πύργος, χτίστηκε το 1873 μαρμάρινο κενοτάφιο στη μνήμη των μοναχών που κάηκαν. Σύμφωνα όμως με νεώτερες έρευνες, η καταστροφή οφείλεται σε πειρατές, τους οποίους η χρονική απόσταση, η άγνοια, η ιστορική προσήλωση στην ανθενωτική πολιτική και το μίσος κατά του πάπα και των Λατίνων γενικότερα, ταύτισαν με τους εκπροσώπους της Δυτικής Εκκλησίας. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας οι Βλαχομολδαβοί ηγεμόνες μερίμνησαν για την ανακαίνιση και τη συντήρησή της. Τον Μάρτιο του 1850 εκδόθηκε από τον πατριάρχη Άνθιμο Α’ πατριαρχικό σιγίλιο, το οποίο αναγνώριζε τη μετατροπή της μονής σε κοινόβιο. Κατά τον 16ο και τον 19ο αιώνα έζησαν στη μονή αρκετοί Έλληνες και Σέρβοι. Σήμερα  κατοικείται  από  11 Βούλγαρους  μοναχούς.
   Το καθολικό χτίστηκε στις αρχές του 19ου αιώνα (1301), στον αγιορείτικο τύπο, και τοιχογραφήθηκε το 1817. Για τον παλαιότερο

ναό δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα. Πιθανώς από το αρχαίο μαρμάρινο τέμπλο να προέρχεται τμήμα μαρμάρινου επιστυλίου εντοιχισμένου σήμερα στο παρεκκλήσι της Παναγίας, ο επισκοπικός θρόνος στη λιτή (16ος-17ος αιώνας) και οι δύο εικόνες του Αγίου Γεωργίου στα προσκυνητάρια. Από αυτές, η μία, έργο βυζαντινό με νεώτερη μεταλλική επένδυση, είναι κατά την παράδοση η εικόνα του θαύματος από την εποχή των κτητόρων. Το τέμπλο, οι εικόνες του, τα μανουάλια, τα προσκυνητάρια και οι πόρτες είναι έργα των αρχών του 19ου αιώνα. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι τοιχογραφίες του καθολικού έχουν επιγραφές στην ελληνική γλώσσα και μόνο τα κομμάτια που ξαναζωγραφήθηκαν έχουν επιγραφές στη Βουλγαρική.
   Η τράπεζα βρίσκεται στην πτέρυγα απέναντι από το καθολικό, χωρίς τοιχογραφίες. Η φιάλη οικοδομήθηκε το 1899 στα βόρεια του καθολικού. Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει 126 ελληνικά και 388 σλαβικά χειρόγραφα. Τα παρεκκλήσια μέσα στη μονή είναι 6. 

    Μετάβαση στη Μονή: Αποβίβαση από το πλοίο ή το θαλάσσιο ΤΑΧΙ στον ταρσανά της Μονής (είναι η δεύτερη στάση του πλοίου) και στη συνέχεια με τα πόδια, ακολουθώντας τον υφιστάμενο δρόμο. Διάρκεια διαδρομής: 1,5 ώρες περίπου. ο δρόμος είναι ανηφορικός και κουράζει τον επισκέπτη.

  

ΙΕΡΕΣ  ΕΙΚΟΝΕΣ – ΚΑΛΥΒΕΣ – ΣΠΗΛΑΙΑ  Κ.Λ.Π.  

ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΟΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ